De volgende ochtend was ik weer fris op kantoor en stond ik om elf uur ’s ochtends te turen naar het prikbord. Er waren twee prikborden: een echt en een digitaal prikbord. Het echte had geboortekaartjes, een oproep om mee te doen aan de fotowedstrijd en aankondigingen van de massagestoelensessies. Ik keek vanachter mijn bureau naar het digitale prikbord, wat werd omschreven als:
‘Onze eigen EBay, waar iedereen alles te huur of te koop kan aanbieden, en uiteraard ook kan vragen.’ Een selectie van de aanbiedingen: kaartjes voor ‘Les Mis’ de musical, een groene retro designerbank, een woonboot, een collectie ‘comics’, en een vakantiehuis in Spanje. Het digitale prikbord haalde echter de innerlijke internettrol in mensen naar boven, die ze op de werkvloer terecht diep hadden verstopt.
Waar EBay vooral aanbieders kende van allerlei soorten troep, had het digitale prikbord vooral vragers, met bijzondere vragen. Zo vroeg Lana om kurken, want ze:
‘Doet zelf al een hele tijd aan het inzamelen van kurken van allerlei soorten flessen.’ Ik vroeg me af of Lana nu meer champagne was gaan drinken, en of ze haar Coca-Cola liet staan en op de wijn was overgegaan. De kurken werden gedoneerd aan Lana en dan vervolgden ze hun weg naar het Politiebureau van St Albans City, wat samen met het Politiebureau van Watford kurken verkocht om geld in te zamelen voor het opleiden van blindengeleidehonden. Dit hele proces was nogal omslachtig, maar Lana gaf liever geen geld omdat ze dat te onpersoonlijk vond. Niet dat veel tussenstappen wel persoonlijk waren, maar Lana en ik waren het op dit punt oneens. Het opleiden van blindengeleidehonden was op zichzelf wel een goed doel, alleen vroeg ik mezelf af wie die kurken vervolgens inkocht bij de Politie. Wat deed iemand met duizenden kurken? Iemand zou ze mee kunnen nemen naar de crèche van hun kinderen en ze gebruiken voor het knutseluurtje. Dat konden ze niet op grote schaal doen, want na een aanklacht van een ouder dat hun kind bijna in een kurk was gestikt, zou die markt ook verzadigd zijn. Ergens in de wereld zat iemand dus opgezadeld met een loods vol onbruikbare kurken.
Al met al creëerde Lana met haar onschuldige vraag alleen maar problemen. Behalve voor op-haar-blote-voeten-rondlopende-Catherine, want zij voelde zich opgelucht. Ze schreef op het prikbord:
‘Ik spaar kurken, maar nu weet ik bij wie ik ze kan inleveren.’ Wat natuurlijk fantastisch was voor Catherine, want zij had kurken gespaard. De kurken hoopten zich op in haar blikkentrommel, de keukenkastjes zaten er vol mee en het logeerkamertje barstte uit zijn voegen. Gelukkig had ze daar dankzij het prikbord nu een oplossing voor gevonden. Helaas had Michael een heel ander probleem; hij plaatste een oproep omdat hij mensen zocht die hem konden helpen met het sparen van Tupperware supermarktzegels.